علامه طباطبایی رضوان‌الله‌علیه:
در این هم شکى نیست که اخلاص در دین وقتى به معناى واقعى کلمه، محقق مىشود که شخص عابد همان‌طور که هیچ چیزى را اراده نمىکند مگر با حب قلبى و علاقه درونى، در عبادتش هم چیزى به جز خود خدا نخواهد، تنها معبود و مطلوبش خدا باشد، نه صنم، و نه هیچ شریک دیگر، و نه هیچ هدفى دنیوى، بلکه و حتى هیچ هدف اخروى، یعنى رسیدن به بهشت و خلاصى از آتش و امثال اینها، پس خالص داشتن دین براى خدا به همین است که در عبادتش محبتى بغیر خدا نداشته باشد.
ترجمه تفسیر المیزان؛ ج۳؛ ص۲۴۷.
